Een dame op leeftijd verwelkomden we vrijdagavond rond etenstijd. Ze had vanuit Haarlem er al een flinke treinreis op zitten, voordat ze eindelijk weer een stap kon zetten op “Dalfser” grond. Wat had ze hier naar uit gekeken!
Al wandelend naar het klooster had ze genoten van een flinke ijsco, wat voor haar voldoende vulling was om de avond en nacht goed door te komen. De tijd in Dalfsen wilde ze ten volle benutten. Een avondwandeling naar het Nierveer stond bij haar op de planning.
Het Nierveer, of ook wel Het Kleine Veer genoemd, bestond al voor 1376. Het was een voetveer naar Dalfsen, wat aansloot op de Papenallee naar de Katholieke kerk in Hoonhorst.
Na haar werkzame leven als verpleegkundige leerde ze Dalfsen goed kennen. Samen met haar huisgenote genoten ze jarenlang van hun vakantiehuisje bij het Nierveer en het dorp Dalfsen. Na een onzekere periode werd uiteindelijk de diagnose Alzheimer bij haar huisgenote gesteld en nam ze het moeilijke besluit om afscheid te nemen van hun felbegeerde plek.
Al vroeg in de morgen tref ik haar in de Kapel. De wandeling met dansende bloemen op de dijk, het water in de Vecht die vanwege het stormachtige weer woest klotste vanaf Duitsland en het terug zijn op het Nierveer in Dalfsen hadden indruk op haar gemaakt.
Het dorp Dalfsen, wat is ze eraan gehecht geraakt met al die mooie speciaalzaken en de vriendelijke bevolking. Haar oude zolen voor in haar schoenen had ze voor deze reis ook meegenomen om zich te laten adviseren bij Dwars Schoen en Sportmode met de hoop ook nieuwe te kunnen aanschaffen.
Ook een bezoek aan de Molen met al dat lekkers en de Wereldwinkel wilde ze gaan aandoen om hen persoonlijk gedag te zeggen.
Bij de Boerderijwinkel Bij de Molen Dalfsen werd ze warm welkom geheten door de gastvrouw en had ze onder het genot van een kop koffie wat bij kunnen praten.
Ook voelde ze zich verbonden met Kwekerij Eef Stel, waar ze altijd graag in de kassen kwam en lekkere groente kocht. Een bijzondere paarse sering vlakbij de ingang van de kwekerij had destijds hun interesse gewekt en zo had de kweker en zij samen het plan gesmeed om het te gaan stekken en het zo door te geven.
Door de omstandigheden had ze de stek niet meer kunnen ophalen en voelde zich duidelijk bezwaard. Gezien de reisafstand bood ik haar een lift aan naar kwekerij Eef Stel en ik liet haar haar gang gaan. Bij haar terugkomst bij de auto wees ze mij de prachtige paarse sering aan, waar ze nogmaals aan rook en instapte.
Ze had gedaan, wat ze wilde doen. Het was voor haar weer tijd om naar huis te gaan en ik zette haar af bij het station. Een vriendin had zorg gedragen voor haar huisgenote en ze wilde de zorg weer overnemen. Ze had zich in Dalfsen in korte tijd kunnen opladen.
Met een brok in haar keel nam ze afscheid van Dalfsen en mij met de woorden: wat een warmte hier, dank je wel. Ik kom terug!
Zwaaiend zei ze me gedag en ontroerd liet deze lieve warme vrouw mij achter.
Carlijn van der Beeke
